Εικόνες μου..

Να έχεις την ευκαιρία να νιώσεις - ανείπωτη χαρά - αγκαλιές που σου φέρνουν δάκρυα - στα μάτια - χάδια τρυφερά - μάτια να σε κοιτούν γλυκά - με αγάπη - τρυφερότητα - στοργή - και να γελάς - να είσαι πιο χαρούμενη απο τη χαρά - να τον αγκαλιάζεις με το βλέμμα - σου - όπου και να ειναι - και να το νιώθει - να μπορείς να τον φροντίσεις - και να το αισθάνεται - με ένα βλέμμα να στο γυρίζει πίσω - 1000 φορές - την ανάγκη - την αγάπη - το φως που σου χαρίζει - δεν είναι το "σ'αγαπώ" που ακούς - οχι - είναι που τ'ακούς έτσι - εκεί - τότε - όπως - είναι η αγκαλιά μέσα στη νύχτα που νιώθεις - το χέρι του να σε σκεπάζει - την ανάσα του στο λαιμό - τη ζεστασιά του - και να ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις να είναι το πρόσωπό του - και μετά - να φοράς το μπλουζάκι που ξέχασε - δυο μέρες - ναι - ολόκληρες - και να το συνδυάζεις με όλα - και να νομίζεις πως είναι πάνω σου - ακόμη - και συνέχεια - και να γελάς - να χαμογελάς - να λάμπει το πρόσωπο - να γελούν τα μάτια - να βγαίνει η φωνή πιο ήρεμη - πιο γλυκιά - και να νιώθεις καλά - ήρεμα - όμορφα - και να μην πιστεύει το μυαλό - την ομορφιά - που έζησες - μαζί - τι όμορφη λέξη - τι δύσκολη - μα πόσο όμορφη - Ναι - έτσι το λένε - ευτυχία.

Την εικόνα δε θυμάμαι που τη βρήκα. Ας με συγχωρέσει ο κάτοχός της για τον "δανεισμό"..

"Σ'εχω ώρες ώρες, μα το Θεό
τόσο πολύ ανάγκη,
που τρέχουν απ΄τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη"

Άνοιξες πάλι και μπήκες – χθες βράδυ – στην ψυχή – μου – σου – και μύρισε ο τόπος άνοιξη – και φώτισαν τα μάτια – που σκοτεινά ήταν και σφαλιστά – κι ανάσανα – ανάσανες μαζί κι εσύ – μέσα στις λέξεις – και από αυτές – μέσα – κάποια στιγμή - εικόνα που δεν ταίριαζε σε κανέναν μας – λέξεις κενές και λέξεις γεμάτες – μα βλέμμα – βλέμματα – γεμάτα - μ’αγαπάς – το ξέρω – κι εγώ – πάνω σου – μέσα σου – να μου μιλάς – σαν οινόπνευμα – να με τσούξει αλλά να καθαρίσει – και η μόλυνση να παραμένει – εκεί σε μια γωνίτσα της πληγής – ήσουν εδώ όμως - και μου άπλωσες το χέρι και εγώ το πιασα - το ξανάδεσα μαζί με το δικό μου - λάθος - σωστό - δεν ξέρω - δεν θέλω να μάθω - ξέρω μόνο πως – χθες βράδυ – ήσουν εδώ κι ανάσανα..

Ακατάληπτο...

Ξυπνάω από ένα βαθύ λήθαργο – έτσι νιώθω – μόλις ξάπλωσε ο ήλιος – μέρες της Άνοιξης οι πρώτες – με το πακέτο τα τσιγάρα στο χέρι – αναπτήρα για φωτιά – η άλλη της ψυχής δε φτάνει – αυτή που μ’άναψες – αυτή με καίει μα δε μ’ανάβει – τραβάω βαθιά ρουφηξιά – τόσο που να μπει μέσα μου και να με κάψει κι αυτή μαζί με την άλλη – μια υγρασία έχει τυλίξει τα πάντα – σταγόνες υγρασίας αγκαλιάζουν το σβέρκο μου – κι εκεί λίγο πιο κάτω το τατουάζ με το όνομά σου – να σε θυμάμαι πάντα – σαν πληγή να σε έχω πάνω μου – να σ’ανασαίνω κάθε φορά που το κοιτώ – κι ας μην είσαι εδώ – ποτέ δεν ήσουν άλλωστε – σε ονειρεύτηκα νομίζω κάποιες φορές – κι άλλη ρουφηξιά – ακόμη πιο βαθιά – είσαι ακόμη εδώ – κλέβω στιγμές – κλέβω λόγια σου και τα κάνω δικά μου – παράνοια είσαι – η δική μου – γελάω μόνη – γελάω και καπνίζω – κι άλλο τσιγάρο – κι άλλο πάνω στο άλλο – σέρνω τον εαυτό μου να μη σε θυμάται – ακούω το γέλιο σου στ’αυτί μου μια νύχτα σε δανεικό κρεβάτι – μια δανεική νύχτα – εσύ στο τίποτα – στο πουθενά εγώ – νιώθω το σώμα σου να παίρνει το σχήμα του δικού μου – για να εφάπτεται – να νιώθει – να γίνεται – φωτιά ο ουρανός – τόσους μήνες τώρα – παρανοϊκούς – εφιάλτες και χαρά αγκαλιασμένοι – ένα ζευγάρι – κρασί κόκκινο πάντα – ένα ποτήρι πάντα μόνο του να με περιμένει – μια γουλιά είμαστε – εμείς οι δυο μαζί – σκοτεινιάζει – δεν μ’αρέσει το σκοτάδι – μου θυμίζει εσένα – ξεχνάω – θυμάμαι – και τα κάνω και τα δυο με την ίδια ευκολία – κι έχω ένα ζευγάρι καστανά μάτια καρφωμένα μέσα μου σαν πυρωμένο σίδερο.