Εικόνες μου..

Να έχεις την ευκαιρία να νιώσεις - ανείπωτη χαρά - αγκαλιές που σου φέρνουν δάκρυα - στα μάτια - χάδια τρυφερά - μάτια να σε κοιτούν γλυκά - με αγάπη - τρυφερότητα - στοργή - και να γελάς - να είσαι πιο χαρούμενη απο τη χαρά - να τον αγκαλιάζεις με το βλέμμα - σου - όπου και να ειναι - και να το νιώθει - να μπορείς να τον φροντίσεις - και να το αισθάνεται - με ένα βλέμμα να στο γυρίζει πίσω - 1000 φορές - την ανάγκη - την αγάπη - το φως που σου χαρίζει - δεν είναι το "σ'αγαπώ" που ακούς - οχι - είναι που τ'ακούς έτσι - εκεί - τότε - όπως - είναι η αγκαλιά μέσα στη νύχτα που νιώθεις - το χέρι του να σε σκεπάζει - την ανάσα του στο λαιμό - τη ζεστασιά του - και να ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις να είναι το πρόσωπό του - και μετά - να φοράς το μπλουζάκι που ξέχασε - δυο μέρες - ναι - ολόκληρες - και να το συνδυάζεις με όλα - και να νομίζεις πως είναι πάνω σου - ακόμη - και συνέχεια - και να γελάς - να χαμογελάς - να λάμπει το πρόσωπο - να γελούν τα μάτια - να βγαίνει η φωνή πιο ήρεμη - πιο γλυκιά - και να νιώθεις καλά - ήρεμα - όμορφα - και να μην πιστεύει το μυαλό - την ομορφιά - που έζησες - μαζί - τι όμορφη λέξη - τι δύσκολη - μα πόσο όμορφη - Ναι - έτσι το λένε - ευτυχία.

Την εικόνα δε θυμάμαι που τη βρήκα. Ας με συγχωρέσει ο κάτοχός της για τον "δανεισμό"..

"Σ'εχω ώρες ώρες, μα το Θεό
τόσο πολύ ανάγκη,
που τρέχουν απ΄τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη"

Άνοιξες πάλι και μπήκες – χθες βράδυ – στην ψυχή – μου – σου – και μύρισε ο τόπος άνοιξη – και φώτισαν τα μάτια – που σκοτεινά ήταν και σφαλιστά – κι ανάσανα – ανάσανες μαζί κι εσύ – μέσα στις λέξεις – και από αυτές – μέσα – κάποια στιγμή - εικόνα που δεν ταίριαζε σε κανέναν μας – λέξεις κενές και λέξεις γεμάτες – μα βλέμμα – βλέμματα – γεμάτα - μ’αγαπάς – το ξέρω – κι εγώ – πάνω σου – μέσα σου – να μου μιλάς – σαν οινόπνευμα – να με τσούξει αλλά να καθαρίσει – και η μόλυνση να παραμένει – εκεί σε μια γωνίτσα της πληγής – ήσουν εδώ όμως - και μου άπλωσες το χέρι και εγώ το πιασα - το ξανάδεσα μαζί με το δικό μου - λάθος - σωστό - δεν ξέρω - δεν θέλω να μάθω - ξέρω μόνο πως – χθες βράδυ – ήσουν εδώ κι ανάσανα..

Ακατάληπτο...

Ξυπνάω από ένα βαθύ λήθαργο – έτσι νιώθω – μόλις ξάπλωσε ο ήλιος – μέρες της Άνοιξης οι πρώτες – με το πακέτο τα τσιγάρα στο χέρι – αναπτήρα για φωτιά – η άλλη της ψυχής δε φτάνει – αυτή που μ’άναψες – αυτή με καίει μα δε μ’ανάβει – τραβάω βαθιά ρουφηξιά – τόσο που να μπει μέσα μου και να με κάψει κι αυτή μαζί με την άλλη – μια υγρασία έχει τυλίξει τα πάντα – σταγόνες υγρασίας αγκαλιάζουν το σβέρκο μου – κι εκεί λίγο πιο κάτω το τατουάζ με το όνομά σου – να σε θυμάμαι πάντα – σαν πληγή να σε έχω πάνω μου – να σ’ανασαίνω κάθε φορά που το κοιτώ – κι ας μην είσαι εδώ – ποτέ δεν ήσουν άλλωστε – σε ονειρεύτηκα νομίζω κάποιες φορές – κι άλλη ρουφηξιά – ακόμη πιο βαθιά – είσαι ακόμη εδώ – κλέβω στιγμές – κλέβω λόγια σου και τα κάνω δικά μου – παράνοια είσαι – η δική μου – γελάω μόνη – γελάω και καπνίζω – κι άλλο τσιγάρο – κι άλλο πάνω στο άλλο – σέρνω τον εαυτό μου να μη σε θυμάται – ακούω το γέλιο σου στ’αυτί μου μια νύχτα σε δανεικό κρεβάτι – μια δανεική νύχτα – εσύ στο τίποτα – στο πουθενά εγώ – νιώθω το σώμα σου να παίρνει το σχήμα του δικού μου – για να εφάπτεται – να νιώθει – να γίνεται – φωτιά ο ουρανός – τόσους μήνες τώρα – παρανοϊκούς – εφιάλτες και χαρά αγκαλιασμένοι – ένα ζευγάρι – κρασί κόκκινο πάντα – ένα ποτήρι πάντα μόνο του να με περιμένει – μια γουλιά είμαστε – εμείς οι δυο μαζί – σκοτεινιάζει – δεν μ’αρέσει το σκοτάδι – μου θυμίζει εσένα – ξεχνάω – θυμάμαι – και τα κάνω και τα δυο με την ίδια ευκολία – κι έχω ένα ζευγάρι καστανά μάτια καρφωμένα μέσα μου σαν πυρωμένο σίδερο.

Τελευταία Απουσία

Έπεσα μέσα σου και χάθηκα. Δαιδαλώδεις όμως οι διάδρομοι της ψυχής σου και δεν ειχα μίτο. Δεν φαντάστηκα πως θα μου χρειαζόταν.. Πόσο λάθος έκανα. Όσο περπατούσα μέσα τους τόσο χανόμουν. Πάντα με την ελπίδα ότι ίσως και να έφτανα στην ψυχή σου συνέχισα να πηγαίνω. Και ο ένας λάθος διάδρομος ακολουθούσε τον άλλο. Η κάθε λάθος στροφή με έφερνε πιο μακριά από την ψυχή που ποθούσα να βρω. Εγώ μπαίνοντας ακούμπησα την δική μου στα χέρια σου. Εσύ ούτε καν έκανες τον κόπο να μου δείξεις ένα δρόμο για να βρω τη δική σου. Όχι μονοπάτι, δεν ήθελα να πάω πιο γρήγορα. Ένα δρόμο ήθελα. Ουτε καν βατό.

Kάποια πράγματα στη ζωή πρέπει να μπορείς να τα κάνεις.. Κι εγω μπορώ.

Κοιτάς μακριά...

Forget and DONT forgive

Κάντε μου ενα forget party. Πως λέμε shower party, μασκέ party (που ειναι και επίκαιρο). Εγώ θέλω ενα forget party.Να έχει φίλους, να εχει dvd, να εχει σοκολατάκια, champagne truffles, να έχει fondue τυριού, Veuve clicot, χαμόγελα και αγκαλιές. Πολλές αγκαλιές. Και ειδικά μια που δε μπορεί να λείπει. (Αθηνάάάάάάάά).

Να ξεχάσω. Να ξεχάσω πως μεγαλώνω. Να σκεφτώ πως αυτές οι ρυτίδες που ειδα το πρωι στον καθρέφτη δεν ηταν δικές μου. Να σκεφτώ πως οι άνθρωποι που με πλησιάζουν ειναι ανιδιοτελεις και δεν κοιτάνε πίσω απο την πλάτη μου. Να φανταστώ πως αυτή η ζωή είναι δική μου και θα την κάνω ότι θέλω. Να ξεχάσω τι μου είπες. Να ξεχάσω τι δεν σου ειπα. Να σταματήσω να ξυπνάω ιδρωμένη στον ύπνο μου για πράγματα που δεν έκανα. Να ξεχάσω πως «...σπίτι σου είναι εκεί που νιώθεις σπίτι σου. Εγώ ακόμη ψάχνω» που λέει και η Holy Golightly. Να ξεχάσω να συγχωρώ αυτούς που δεν τους πρέπει.

FCK !!

O Νόμος του Μέρφυ λέει ότι αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει. Επίσης, ότι αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 2 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις αμέσως θα εμφανιστεί και ένας τρίτος. Και τελευταίο και καλύτερο ότι κάθε λύση γεννάει ένα καινούργιο πρόβλημα {γεγονός}.
Όλα ξεκίνησαν χθες. Δευτέρα. Όταν ξεκίνησα τη δουλειά μου ως γνήσια και τίμια βιοπαλαίστρια πρωί πρωί (στις 9) για να διορθώσω κάποια έγγραφα τα οποία χρειαζόταν να είναι έτοιμα σήμερα (Τρίτη). Τα έγγραφα αυτά έπρεπε να τα στείλω με φαξ αρχικά για να ελεγχθούν. ΤΟ ΦΑΞ ΧΑΛΑΣΕ. Στην πορεία της μέρας ανακαλύπτω ότι μάαααλλον το pc μου έχει κολλήσει κάποιον ιό ο οποίος μου κλείνει απότομα το word και χάνω τις διορθώσεις μέχρι και την σελίδα 8 (καθόλου ευκαταφρόνητες σας βεβαιώ), αρα ΤΟ PC ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Στις 9 το βράδυ και αφού πιστεύω ότι βρίσκομαι «σε καλό δρόμο» και οδεύω προς το τέλος ανακαλύπτω ότι χρειάζεται να συντάξω και 2 καταστάσεις. ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΦΑΞ. Δεν το βάζω κάτω, το δουλεύω τηλεφωνικά. Στις 12.45 τη νύχτα επιτέλους θεωρώ ότι έχω κάνει το καλύτερο δυνατόν και ότι *τι σκατά* κι αύριο μέρα είναι για τα υπόλοιπα έχω χρόνο. Φεύγω. Το πρωί της Τρίτης *σήμερα* έπρεπε να είμαι στο γραφείο λίγο πιο νωρίς. Ταξί ούτε για δείγμα. Αρα ΑΡΓΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΝΩΡΙΤΕΡΑ. Ξεκινώ την μέρα μου φτιάχνοντας τα έγγραφα τα οποία θα ερχόντουσαν να παραλάβουν και τα οποία θα έπρεπε να κατατεθούν το αργότερο στις 2 μ.μ.. Ανακαλύπτω ότι ένα από τα έγγραφα δεν είναι μεταφρασμένο και ξεκινώ ασθμαίνοντας να το μεταφράσω. Ταυτόχρονα χτυπούν τα τηλέφωνα από όλους τους άσχετους (ακόμη και από ηχογραφημένα μηνύματα δώρων) ΑΡΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΩ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΧΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΡΜΟ ΣΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ. Δεν προλαβαίνω να την τελειώσω και φτάνουν για να οριστικοποιήσουμε τα κείμενα και να πάνε για κατάθεση. (Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΧΕΙ Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 11.30). Οριστικοποιούμε τα κείμενα (….σχεδόν δηλαδή) και ξεκινάμε να τα εκτυπώσουμε. 39 σελίδες έκαστο επί 5 = 195 σελιδούλες. Εκτύπωση μονές ζυγές σελίδες (που σημαίνει μπρός πίσω). Στην δεύτερη ή τρίτη εκτύπωση των μονών σελίδων Ο ΕΚΤΥΠΩΤΗΣ ΒΓΑΖΕΙ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΟΤΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΑΝΙ. Χαμογελάω διότι πιστεύω ότι έχω ανταλλακτικό. Πηγαίνω μέσα να φέρω. Μου κόβεται το χαμόγελο μαζί με τα πόδια. ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ. Ο εκτυπωτής συνεχίζει να τυπώνει μονές σελίδες και λέω πως τη γλύτωσα ελαφριά. Τις γυρίζω ανάποδα και ξεκινάω να τυπώσω τις ζυγές. ΜΟΥ ΜΑΣΑΕΙ ΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ. Δεν απογοητεύομαι. Λέω το δεύτερο αντίγραφο θα είναι καλύτερο. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΕΚΤΥΠΩΝΕΤΑΙ ΛΑΘΟΣ. Είχα ξεχάσει να βάλω μια λευκή σελίδα ανάμεσα στα αντίτυπα για να «πάει» κανονικά ή εκτύπωση. ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ Ο ΕΚΤΥΠΩΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥ. ΜΕΛΑΝΙ ΤΕΛΟΣ. Παίρνω την τελευταία σελίδα από την προηγούμενη εκτύπωση (τη μασημένη) και την προσθέτω στο αντίγραφο, στέλνω τις υπόλοιπες εκτυπώσεις στον μέσα εκτυπωτή και τρέχω να τοποθετήσω τις σελίδες ανάποδα. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΚΤΥΠΩΤΗΣ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ. Επιπροσθέτως εκείνος δεν τυπώνει όπως ο προηγούμενος. ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ FACE UP ΑΛΛΑ FACE DOWN. (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΥΠΩΝΕΙ ΛΑΘΟΣ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΑ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ). Κάποια στιγμή πάω μέσα να πάρω το αντίγραφο και βλέπω τι γίνεται. Προσπαθώ να σταματήσω την εκτύπωση. Ο ΕΚΤΥΠΩΤΗΣ ΞΑΝΑΜΠΛΟΚΑΡΕΙ. Παίρνω το πρώτο αντίγραφο – αυτό με την χαλασμένη τελευταία σελίδα – και το φέρνω στο φωτοτυπικό για να το φωτοτυπήσω άλλες 4 φορές και να φύγουν τα χαρτιά. ΤΟ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΟ ΚΑΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΘΕ ΣΕΛΙΔΑΣ – Ο Τ Α Ν ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΤΡΟΦΟΤΗ – ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ !. Το ξεπερνάω. Λέω τι να κάνουμε. Από καθόλου χαρτιά τα χαρτιά με μαύρη γραμμή είναι προτιμητέα. Κάθομαι από πάνω και βάζω μια μια τις σελίδες αφού δε τις παίρνει μόνο του. Δεν προλαβαίνω. ΩΡΑ 1.30. Έπρεπε ήδη τα χαρτιά να είναι στο δρόμο. Αποφασίζουμε αντί για 5 αντίγραφα να στείλουμε 2 προσωρινά και να συμπληρώσουμε τα αλλά την Πέμπτη ΛΟΓΩ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΑΥΡΙΟ. Υπάρχουν όμως 2 δηλώσεις που πρέπει να εκτυπωθούν και ένας κατάλογος. ΠΟΥ ?? ΠΩΣ ?? Ξεμπλοκάρω τον εκτυπωτή ρίχνοντας του μια… μπουνιά να το πω ? κλωτσιά να το πω ?? δε θυμάμαι. Εκτυπώνει τα 3 έγγραφα. τα χαρτιά φεύγουν από τα χέρια μου 1.50. Φυσικά και για να μην χάνουμε το ρυθμό μας ΤΑΞΙ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ. 2.00 βρίσκεται ταξί. Υποθέτω ότι κατατέθηκαν τα έγγραφα αλλα δεν το γνωρίζω ΓΙΑΤΙ Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΕΧΕΙ ΑΔΕΙΑΣΕΙ.

Η ΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ 8 ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΗΣΩ ???

Γλυκοθυμωμένο..

Είσαι ξαπλωμένη ανάσκελα στον καναπέ και κοιτάζεις το ταβάνι. Στην αρχή το βρίσκεις καλό σπορ και πολύ αποδοτικό. Ξεχνάς τα πάντα. Μετά απο λίγη ώρα ηρεμίας το ταβάνι αρχίζει να μοιάζει με πανί θερινού κινηματογράφου. Θυμάσαι τα πάντα. Αρχίζουν να περνούν απο μπροστά σου σε εκείνο το πανί στιγμιότυπα της ζωής σου που δεν θέλεις να θυμάσαι και άλλα που φρόντισες επιμελώς να κρύψεις σε μια γωνίτσα του μυαλού σου για να μην τα ξεχνάς ποτέ και να τα ανασύρεις κάθε φορά που τα χρειάζεσαι, που τα έχεις ανάγκη. Θυμάσαι και σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι και θυμάσαι.. Κακές και καλές. Στιγμούλες της ζωής σου που φύγανε και δεν γυρνάνε πίσω μα εσυ τις έχεις, εκεί.. στη γωνίτσα. Και ήρθε η ώρα τους να τις ξαναθυμηθείς. Έτσι ρε παιδί μου για να γλυκάνει λίγο η ψυχή σου. Και πάνω στο πιο όμορφο κομμάτι σου, εκεί που έχεις γίνει merenda και αρχίζεις να χύνεσαι απο τον καναπέ, εκεί που τα μάτια του ξεπροβάλλουν μπροστά σου σε extra large μέγεθος να σε κοιτάνε με μια γλύκα, μα μια γλύκα αδελφούλα μου, και θέλεις να γίνεις ξανά το κοριτσάκι του, εκείνο που του έπαιρνε σοκολατίτσες και το αγκάλιαζε γλυκά και σχεδόν το καταφέρνεις να το νιώσεις, σχεδόν τον νιώθεις να σ'αγκαλιάζει...

ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ. !

Και ξαφνικά θυμάσαι : (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά)

Οτι ρε pousti μου εσύ δε ζείς σε σπίτι, σε κοινόβιο ζείς.

Ότι σ'αυτην την κwloπολυκατοικία όλο και καποιος βρίσκεται να σου χτυπήσει το κουδούνι (μη ρωτήσετε γιατί, απλά δεν υπάρχει απάντηση).

Ότι στα 36 σου χρόνια (καλά ντε ! σχεδόν 37) δεν έχεις καταφέρει ακόμη να βάλεις σε μια τάξη τη ζωή σου έτσι ώστε να έχεις μισή ώρα για ΣΕΝΑ.

Ότι τώρα που το'χασες αντε να το ξαναβρείς.

Ότι όλα τα ωραία τα ωραία κρατάνε λίγο.

Ότι τελικά ή που θ'αλλάξεις σπίτι ή που θα σε πάρουν τα παιδάκια με τα γιλεκάκια απο κεί μέσα.

Ασταδιάλα !

Μετά φταίει ο φονιάς.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Στον coulpa που με βοήθησε (ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα που δένει με το ξανθό μαλλί- γιατί μόνο αν έχεις φάει τόνους ντεκαπάζ δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι τόοοσο απλό- Θενκς)

Εμείς..

Σε καταπίνω με μικρές γουλιές. Μικρές μικρές.. ίσα ίσα για να μη σε χορταίνω ποτέ.. Σε φιλάω εκεί που μ'αρέσει ετσι όπως είσαι ξαπλωμένος, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου εκεί που τελειώνουν τα μαλλιά σου.. Ανασαίνω την ανάσα σου όπως γυρίζεις αργά για να αλλάξεις πλευρό. Σε κοιτάω και σ'αγκαλιάζω απαλά. Μ'αγκαλιάζεις μέσα στον ύπνο σου και αναστενάζεις ευχαριστημένος.. χαμογελάς.. Ευτυχία το λένε μάτια μου.. Το ξέρω. Ε Υ Τ Υ Χ Ι Α .. Να μπορεί κάποιος να σου χαρίζει τον κόσμο όλο μεσα σε μια του λέξη, σε ένα βλέμμα. Να γεμίζει όλα τα κενά της ζωής σου και να σβήνει όλα σου τα ερωτηματικά. Να νιώθεις. Να ακούς. Να μη μιλάς. Απλά να νιώθεις..

Μερικά πράγματα τελικά ειναι γραμμένα στη ζωή. Και μας ήταν το γραμμένο μας, το πεπρωμένο μας. Να αγαπηθούμε για πάντα. Όσο κι αν ειναι αυτό το πάντα. Για μια ζωή, δυο, τρείς, δέκα, εκατό..

Όπου και να'σαι παντα κοντά σου βρίσκομαι

κι όπου και να΄μαι πάντα κοντά μου είσαι..

Give me a fucking break !

CHECK HOW OUR 6000+ CUSTOMERS LONGER THEIR PISTOL

Λοιπόν, λαμβάνω στο εταιρικό μου mail καμιά δεκαριά με εικοσαριά απο τα παραπάνω τη μέρα. Τη Δευτέρα δε τριπλασιάζονται εν'οψει και σουκου. (Τι στο διάλο δεν κανουν μπρέικ το σουκου ?)

Σκέφτομαι λοιπον τα εξής. Η που κάποιος τους σφύριξε ότι τον εχω μικρό αρα μου στέλνουν το penis enlarge πατς ή που κάποιος τους σφύριξε ότι το "πιστόλι μου" (ουαουυυυ λέμε) ειναι μικρό και απο αεροβόλο θέλουν να μου το κάνουν μαγκνουμ ή κάποιος τους σφύριξε οτι δε μου κάνει κούκου αρα πρέπει να πάρω το μπλέ χάπι για να δω κι εγω πόσο μακριά πάει η λαγουδότρυπα (τι θέλει να πει ο ποιητής δεν ξέρουμε αλλα μπορούμε να εικάσουμε..νομίζω δηλαδή !).

Επίσης, πρέπει να με εχουν περάσει για βαθιά καταθλιπτικό άτομο αλλιώς δεν εξηγείται τόσο ζαναξ μανα μου στις διαφημίσεις.

Και για να μην μπερδευτείτε και εσείς αγαπητοί και φίλτατοι αναγνώστες θα διευκρινίσω α) ότι δε τον έχω μικρό (ή τουλάχιστον κανείς δε μου έχει παραπονεθεί για το αντίθετο), β) μου κάνει κούκου χωρίς το μπλέ χάπι (ουτε γι'αυτό εχω ακούσει παράπονα) και γ) δεν χρειαζομαι αντικαταθλιπτικά.

Το εκνευριστικό ειναι που δεν ξέρω πως να τα ξεφορτωθώ. Δηλαδή να μην μου έρχονται (και σε αυτό το σημείο βαθιά παράκληση συνάνθρωποι, αν κάποιος απο εσάς ξέρει ας μου πει κι εμενα της καψερής και θα κεράσω λουκουμάκι με γεύση τριαντάφυλλο).

Επειδή σήμερα δεν εχω τρελλα κέφια να γκρινιάξω (ας όψεται το σουκου (4 π.μ. ξημερώματα Σαββάτου με 7 μ.μ. απόγευμα Κυριακής αλλα αυτό ειναι άλλο ποστ).

Επειδή ειναι το πρώτο μου ποστ και λέω να μην σας σοκάρω (κρατάω τα καλύτερα για μετα βρε κουτα)

Επειδή θέλω και να φυγω και μια φορά νωρίς απο τη δουλεία (σωστός ο τόνος)

Τους τη χαρίζω προσωρινώς και θα επανέλθω δριμύτατη next time.

Καλή εβδομάδα σε όλους σας.

Surprise !!!

Welcome...

Welcome the Bitch !!!!